Nederlanders op een schiereiland

Vanuit Pula zijn we doorgereden naar Sant Antioco, een paar muggenbulten rijker. Sant Antioco is een schiereiland in het zuidwesten. Vanuit hier zijn we met de veerpont naar het volgende eilandje gegaan: San Pietro. Natuurlijk kwamen we hier weer aan midden in de siesta dus het enige stadje op dit eiland was weer in spookstad stemming... Luiken dicht! We hebben dus in alle stilte door de kliene straatjes gelopen met huijes in allerlei kleuren.
Na een lunch en ijsje zouden we weer terug gaan naar het schiereiland met de veerpont, dat was de bedoeling althans. Blijkbaar stond er op onze kaartjes een andere tijd, die van de laatste veerpont die 2 uur later pas zou gaan. Als we die zouden pakken dan misten we onze afspraak met Monique. De veeerboot voor ons had maar 3 autos en 5 mensen op zich en toch mochten we er wegens 4 cijfers op onze tickets niet op... En dit allemaal in het Italiaans wat onze stress er niet minder op maakte. Het woord Fuck verstonden ze overigens wel...
Na hardnekkig blijven staan en heel angstig en gepiekeerd kijken mochten we dan 1 minuut voor tijd toch die stomme boot op, weg van dat eiland! We waren erg blij!

Eenmaal terug hadden we om 5 uur een afspraak bij onze B&B Alice (met het interieur van Alice in Wonderland, erg eigenaardig) met Monique van Sardinie trips. Zijn woont hier nu al enkele jaren en organiseert vanalles.
Ze heeft ons eerst met haar auto een rondleiding door het gelijknamige hoofdstadje van het eiland gegeven. Langs eigenlijk alleen maar freaky dingen: een berg waar ze de as van kinderlijkjes begroeven en inkepingen/grotten in de berg waar vroeger grafkamers waren en waar na een tijdje van geen bewoning op het eiland tot de jaren 60 mensen in hebben gewoond. Skeletten eruit, vaasjes beetje oppoetsen, keertje vegen, deur ervoor en het is een huis.
Hierna zijn we het land in gereden naar een nuraghe op de top van een berg. Hier zijn we een stukje heengelopen door een schaapskooi. Soms hangen hier schijnbaar schapenkoppen op het hek gespiest, nu gelukkig niet...

Toen doorgereden naar het huis van Monique en Tony en de 2 kinderen en 2 honden. Hier stond een hele groep Nederlanders bij een gezellig gedekte tafel en een wapperend Nederlands vlaggetje. Het was een hele familie, een stelletje en het gezin van Monique. Hier hebben we gezellig samen gegeten. Tony heeft gebbqed (en heeft al grommend en vloekend voor mij groente gemaakt ipv vlees, haha).
Tijdens het eten dronken we wijn die rechtstreeks van de boer kwam en geen conserveringsmiddelen bevatte. Je moest hem dus wel binnen een bepaalde tijd opdrinken, nouja, geen probleem hoor!
Na het eten een zelfgebrouwen Myrto van Tony. En nog allerlei andere drankjes. Dit onder het genot van een prachtig verhaal van Ilse over vervuilde zee door de walvissen die erin klaarkomen. Zelfs brombeer Tony de kok kon erom lachen, ik was aan het huilen van het lachen in elk geval.

De moeder van Monique heeft ons teruggebracht naar het hotel. Allen haddenw e het vast nooit meer gevonden. Een erg leuke vrouw die heel de weg heeft zitten vertellen over haar leven enw at ze allemaal had meegemaakt, erg interessante vrouw. Zelfs toen we voor de B&B stonden hebben we nog even doorgepraat.

Vanmorgen aan de westkust van het schiereiland nog even aan een standje gelegen, toen we er een gevonden hadden dan.
Na het zonnen en zwemmen via de bobsleebaan naar Fluminimaggiore doorgereden. Deze naam paste maar net op het verkeersbord en ik krijg het amper uitgesproken. Een ontzettend gehucht midden in de bergen met alleen maar oude mensen, hier wil je niet geboren worden of leven of wat dan ook...
Vlak voor dit dorpje hebben we een tempel en nuraghe dorpje bezocht. Hier was niet superveel van over. En wat ervan over was werd omringd door een kudde schapen, landbouwgrond en heel veel electriciteitspalen, beetje zonde dus. We hebben wel even leuk met de schapen en geiten gespeeld. Ik snap niet zo goed waarom ze hier vroeger een tempel hebben gebouwd, en vooral hoe...

Via nog een stukje bobsleebaan zijn we in Arbus beland. Onderweg veel resten van oude mijnindustrie. Ik zou hier gillend gek worden als ik hier zou wonen maargoed, echt een dorpje dat midden in de bergen tegen een bergwand is aangesmeten. Het valt me mee dat ze hier internet hebben en een zwembad!

Morgen door naar Oristano en Tharos, onze eennalaatste overnachting. We hebben al veel mooie dingen gezien, het landschap is ook steeds anders. Wat wel vermoeiend is is elke keer orienteren in een ander stadje en in een andere hotelkamer. Ik ben al een paar keer zoekend naar de wc tegen een muur gebotst in elk geval.

Saluti a tuti, ofwel de groetjes aan iedereen!