Fogo en de vulkaan

We lunchen wat nadat ik een poosje op bed heb gelegen. Het is inmiddels weer droog en af en toe zonnig en we lopen Sao Filipe door op weg naar de zee. Bij de zee zelf kunnen we niet komen dus we doen het met een uitzichtpunt zo dichtbij mogelijk. Langs een oude begraafplaats af kijken we neer op een zee met woeste golven die op het zwarte vulkanische strand slaan. Een heel apart beeld, zo'n zwart strand!
Op zoek naar een pinapparaat komen we erachter dat die hier verstopt zitten achter een vage deur naast de bank. De eerste die we vinden werkt niet en staat opnieuw op te starten in Windows 2000. Het probleem blijkt uiteindelijk dat het geld op is...
Ons koliniaalse huis heeft een zwembad naast onze voordeur en tijdens wat miezerregen nemen we een bommetje en een plons.
Tijdens het avondeten blijk ik niet de enige die ziek is. Onze buurman heeft het iets erger te pakken en loopt om de 10 minuten naar de wc.

De volgende ochtend staan we om 5 uur op en tegen beter weten in vertrekt onze chauffeur naar de vulkaan Pico de Fogo.
We starten via de groene heuvels. Her en der staan wat huisjes, bijna allemaal half afgemaakt, van zwarte lavastenen met bovenop het 'dakterras' en aan de zijkanten hutjes van plastic en plaatmateriaal waartussen de 'schone' was wappert. Er lopen mensen langs de kant van de eenzame lange weg met een schoffel in hun handen, op weg naar een van de stukjes bewerkt land met groenten. Sommige zwaaien en ons busje toetert naar alles en iedereen wat ie
tegenkomt.
Het begint te regenen, de weg wordt steeds slechter en de electriciteits kabels langs de weg worden steeds dunner. We nemen een afslag en bevinden ons opeens op een asfaltweg inclusief vangrail.
De mist neemt toe en komt in flarden de bus binnen door het openstaande raampje van de chauffeur. De asfaltweg gaat weer over in een steeds smallere rortserige weg met geulen en gaten van de overstromingen en lavablokken die onze weg versperren.
Er komt een stuk waar ik zeven kleuren stront schijt en dat is dit keer niet van de diarree. Dat onze chauffeur af en toe stopt om ons angstig aan te kijken helpt ook niet echt. Ik vraag me af waarom we nog verder rijden maar bedenk me dat keren hier geen optie is. Buiten ziet we alleen maar witte mist en dat is misschien maar goed ook. Ik wil niet weten langs wat voor afgronden en bergen we rijden...
Als de mist iets optrekt bevinden we ons opeens in een spookachtig zwart maanlandschap met voor ons de weg daar midden doorheen. Erg mooi en ik kan me voorstellen dat het met uitzicht nog mooier is.
In een gehucht stapt onze gids even in en vertelt ons wat we onszelf natuurlijk ook reeds hadden bedacht: de tour gaat niet door. Het regent en stormt al dagen en de stenen zijn te glad.
We rijden door naar het dorpje Cha. Hier ontbijten we wat. In dit dorpje is geen stroom. Overdag staat er maar n paar uur n generator op diesel aan. Water is er amper. Men moet het hier 9 maanden doen met de regen die er deze 3 maanden valt. 2 gasten die
hier verblijven klampen ons aan en vragen hoe het beneden is en hoe de weg is. 2 dagen geleden was de weg zo overstroomd dat ze niet weg konden. Vandaag vertrok hun vliegtuig dus ze waren blij te horen dat het te doen was nu.
Vanuit het laatste dorpje op de vulkaan keren we terug naar Sao Filipe door de regen en mist. We hebben het geprobeerd en zijn zo ver gekomen als we konden. Door de mist en regen heen hebben we een kleine indruk kunnen krijgen hoe ongelofelijk prachtig het hier moet zijn bij goed weer.

Het is 10 uur als we terugkomen. Daan zijn buik is inmiddels ook uit zijn ritme en we blijven nog even op het terras zitten om te kijken hoe we ons voelen en wat we gaan doen vandaag. Bij een tour zijn er namelijk geen toiletten onderweg dus dat kan een probleempje gaan vormen...

We besluiten na de lunch toch het eiland nog te verkennen. Nadat we erom vragen krijgen we het geld van de gids van vanmorgen terug (de rit betalen we wel) en we krijgen wat korting op de tour van vanmiddag.
We vertrekken over een kleine weg door de groene vruchtbare heuvels. Daarna volgt een weg door een grover gebied. Af en toe moeten we stoppen om blokken lava aan de kant te gooien en om plassen of geulen heen manoeuvreren. Aan delen van de weg zijn ze aan het werk. Ik heb niet veel bouwkundig inzicht maar ik vraag me af of de goten aan de kant van de weg het water wel aan zullen kunnen en of de gemetselde muurtjes zonder fundering of inwendige versteviging de aardverschuivingen, modderstromen of rotsen zullen tegenhouden...
De kwaliteit van de bouwsels die we passeren varieert nogal. Uit het niets doemt er een voor hier mooi afgewerkt huis met vrolijk verfje op, daarnaast staat een ingestort bouwval dat verlaten en onbewoond lijkt te zijn totdat je een ezel ziet staan of de was ziet hangen en er dus toch iemand blijkt te wonen. Veel huizen zijn verlaten of er is ooit fanatiek aan begonnen en daarna zijn de ramen en deuren even fanatiek dichtgemetseld met lavastenen.
We vragen onszelf een hoop af over het hoe en waarom van dingen maar helaas is de Engelse of Franse woordenschat van onze chauffeur beperkt tot zo'n 10 woorden.

We rijden langs het dorp Mosteiros wat vooral erg lelijk is. Een hoop onafgemaakte huisjes bij elkaar grenzend aan de zee.
We rijden verder het binnenland in en stoppen op ons eindpunt waar de koffieplantages zijn. De Nederlandse landbouw gewend zijnde had ik eerst niet eens door dat we er al waren. We lopen een klein stukje door de bananenbomen en koffieplanten heen. Echt structuur valt er niet te ontdekken. Temidden van deze jungle aan planten staan hutjes en klinken stemmen.

Als we terugrijden over dezelfde weg zitten de mensen nog steeds waar ze 2 uur geleden ook zaten te zitten. Filosoferend over het leven, denkend aan niets, ons nikszeggend aankijkend. Maar weinig mensen werken hard op het land of aan de weg, de meeste zijn goed in hangen... Misschien dat wij een iets te ijverige cultuur met teveel regels hebben maar
hier is het het compleet tegenovergestelde. Mensen hebben weinig en accepteren hun lot.
Als laatste stoppen we bij een verlaten aanmeer strandje waar wat bootjes liggen. Als je door de bouwvallen, bierflesjes, afval, palen en buizen heenkijkt is dit een prachtig stukje aan zee. Jammer van de vervuiling.

Na een rit van bijna 5 uur keren we terug. Fogo is een prachtig rauw eiland variërend van een uitgestrekt zwart maanlandschap tot eindeloos groene heuvels met plantages en landbouw.