van tarrafal naar santa maria

In de ochtend worden we letterlijk en figuurlijk wakker gemaakt met het overheerlijke lokale grogue-kruidendrankje dat zou moeten helpen tegen broekhoest. Kippenvel en kotsneigingen krijg je er sowieso van. Of het verder echt helpt?

Na het ontbijt lopen we Tarrafal in en gaan we het strand op. Het is nog niet druk. Wat vissers komen met hun felgekleurde bootjes terug. Overigens kunnen ze over het algemeen niet zwemmen en starten ze de dag met een schietgebedje... En mocht de motor uitvallen dan brengt de stroom je naar Brazilië.
We wandelen over het strand en worden gevolgd door een hond die er niet zo ok meer uitziet en door nog twee anderen. Waar we stoppen gaan ze zitten, als we weer aanlopen wandelen ze weer mee. Ze hopen misschien op een nieuw goed baasje of op zijn minst een aai, maar helaas. Op de terugweg komen we nog een (geïmporteerde) Rottweiler tegen, aangelijnd aan een boom. Er zitten een hoop kinderen omheen en een paar gooien er steentjes naar hem. Helaas gaan ze hier zo met honden om. De 2 hondjes bij ons verblijf zijn als pup gered door Margit en hebben nu het beste hondenleven van alle eilanden hier.

We hebben een relaxdag aan het zwembad en eten savonds wederom een hapje mee in de tuin. We krijgen als afsluiter nog een klein glaasje Grogue dat smaakt zoals zijn naam klinkt. Het is morgen zondag maar we proberen toch even langs een 'brouwerij' ervan te komen om een kijkje te nemen. Veel mensen schijnen het te drinken hier en een alcoholprobleem te
hebben. Als je dit veel drinkt snap ik dat je n probleem hebt: het is te ranzig voor woorden, je gaat er lelijk van kijken en het is 40% alcohol.

De volgende ochtend blijkt de nacht een typische te zijn: ik droom dat we op Sal vastzitten en niet meer terug kunnen vliegen, ondertussen heb ik het gevoel dat ik de klamboe onder ga schijten... Pff, ik zit onder de muggebulten en ben nog steeds aan de diarree (dag 8 intussen voor de lezers die het willen weten). Gelukkig heet t reizigersdiarree en ben ik over 4 dagen geen reiziger meer. Tenminste, als mijn droom van vannacht niet uitkomt...
Ik ontbijt wat maar verlaat het ontbijt wat eerder dan verwacht omdat ik weer ziek wordt. Ik blijf een paar uur op bed liggen en probeer wat te slapen en op krachten te komen.

Om 3 uur vertrekken we richting het vliegveld van Praia (waar we dan voor de 5e x zijn) via een toeristische route zodat we nog wat van het eiland zien.
We rijden langs een waterreservoir waar ze er op dit eiland 4 van hebben en waar ze in de droge maanden het omliggende land mee bevochtigen.
We rijden langs een hoop bananenplanten en suikerriet en komen uit bij een grogue 'brouwerij'. We waren verteld dat dit primitief was maar het was nog iets primitiever dan we verwacht hadden. Het is zondag dus alles is gesloten maar er zitten wat mannetjes (en honden en eenden) en we mogen even een kijkje nemen. Over een berg rietsnippers lopen we naar een schuurtje waar 2 rietpersen staan. Het prutje wat hieruit komt wordt
in tonnen opgevangen en wordt in een andere schuur opgeslagen om een paar dagen te gisten. Onze 'gids' haalt wat deksels van de tonnen af. Alles pruttelt een beetje en bovenop drijven stukjes riet en bruine bellen. Het ziet er behoorlijk ranzig uit. Het schuurtje ziet er nog ranziger uit dus het is maar goed dat het drankje uiteindelijk zoveel alcohol bevat; kan het mooi zichzelf ontsmetten. Buiten staan stenen ovens, al is ovens een te groot woord, het is van steen en er wordt vuur in gemaakt. Het pruttelende, bubbelende bruine goedje wordt hier verwarmd en komt als helder doorzichtig eindproduct door een buis weer in een ton gedrupt. De tonnen worden de bergen in vervoerd zodat iedereen zich daar lekker koekoek kan zuipen. We zijn verbaasd over hoe klein, smerig en ouderwets het hier is. Wel erg leuk om het productieproces te kunnen zien.

Door de vlagen geur van vis op de grill rijden we verder. De huisjes liggen vaak direct aan de weg dus er wordt eigenlijk praktisch op de weg gebarbequed. Langs de weg zie ik ook wat stukken koe hangen. Gelukkig heeft iedereen hier een sterke maag en ontsmet de Grogue de laatste beetjes wel.

Na een rit van bijna 3 uur komen we bij het vliegveld aan. Onze 8 uur vertraagde vlucht lijkt op tijd te vliegen. We gaan naar het eiland Sal waar we de laatste dagen van ons verblijf hier in Santa Maria zullen vertoeven.
We komen in het donker aan (temperatuur 33 graden) maar tijdens de taxirit merken we al wel dat dit weer een compleet ander eiland
is. Sowieso platter. Maar ook moderner, toeristischer. We zien een hoop resorts, hotels, restaurants, terrasjes en winkels voorbij komen. Je kunt hier ook goed surfen en kiten. Als je je reis op Sal zou beginnen en daarna de andere eilanden zou aandoen zou je je kapot schrikken denk ik. Gelukkig hebben wij het andersom gedaan plus ook het echte Kaap Verdie gezien. Wij schrikken hier juist.
Vanuit Duitse degelijkheid in Tarrafal belanden we in Santa Maria in het IKEA-appartement van de Franse forograaf Sophie uit London. We hebben nog niet gegeten en in de enige super die open is halen we een voedzame maaltijd: worstjes met mayo voor Daan en erwtjes voor mij.

De ochtend erna zijn we nog uitgedroogder dan we al waren. Slapen in 30 graden is geen pretje. We ontbijten wat in het stadje en wachten tot het buiten droog wordt. Ik zie 2 mannen met een kruiwagen voorbij wandelen met een vis erin van een meter lang en ik besluit hier niet te gaan snorkelen...
We wandelen naar de pier waar de vis in kruiwagen vandaan kwam. Hier komen de kleine vissersbootjes aan en wordt de vis verkocht. Vanuit dit tafereel een uitzicht op de prachtige blauwe zee en witte strand. We maken een wandeling van een uur of twee over het strand. Het is een prachtig strand maar wat een zonde van alle lelijke hotels en resorts op slechts een steenworp afstand. En dat het hier toeristisch is merk je ook als je bij de pier loopt. We worden constant aangesproken voor tours, armbandjes,
slippers en zonnebrillen (die ik al een op heb). Als we dan geen zonnebril willen wordt ook nog even gechecked of we dan misschien wiet willen.
Conclusie: het strand is prachtig maar het toerisme dat hier in opkomst is, en in Santa Maria zo'n 50% van alle eilanden is, verpest het ontzettend. Er zullen vast mensen zijn die hier n top vakantie hebben in hun resort maar wij kunnen het niet zo waarderen.

We boeken een tour voor morgen zodat we het eiland kunnen zien. Als we bij de Turtle SOS langsgaan om een nachttour te reserveren om nestende schildpadden te zien word ik teleurgesteld: het is volgeboekt... Door dikke Duitsers of lelijke Engelsen waarschijnlijk, grrr. We proberen naar hun hatchery te gaan om toch nog iets te kunnen zien. We lopen door de brandende zon door het suburbia van de resorts, we lopen ook een stuk van het strand op waar het zou moeten zijn maar kunnen het niet vinden. Als 2 intussen rode tomaatjes pakken we maar een taxi terug. Nou heb ik nog geen schildpad gezien... Morgen poging 2, niet te voet en met factor 100. Ik moet en zal n schildpad zien!