Sal en het toerisme

We vertrekken om half 10 voor onze eilandtour. We hebben al trucks met mensen achterin/op zien rijden maar gelukkig hebben wij dit niet. Waar wij geboekt hebben waren er op deze dag eigenlijk geen tours dus hebben ze een gids opgetrommeld en gaan we met een taxi en chauffeur. Ik weet niet meer hoe onze gids heet maar de kinderen op straat noemen hem Bob Marley. In de taxi haalt ie het hoofdsteuntje van de stoel af zodat ie ruimte heeft voor z'n dreads. Aan het einde van de tour blijken we gezegend met hem. Hij is in het buitenland opgeleid en kan prima Engels praten. Nadat hij doorheeft dat wij niet de standaard toeristen zijn en aangezien we maar met z'n 2en zijn neemt hij ons overal letterlijk en figuurlijk net 'n stapje verder dan de hordes ellendige toeristen die we tegenkomen overal.

We starten bij de zoutmeren van Santa Maria. Daarna rijden we door naar de haven van dit eiland en naar de oude woonplaats van onze Bob. We gaan hier op n terras zitten en buurten wat met hem. Hij vertelt ons over het toerisme, de ontwikkeling, alcoholverslaving, werkloosheid enzovoorts. Het all-in toerisme brengt wel wat werkgelegenheid mee maar voor de locals nadat de hotels er staan niet zoveel meer. Het brengt ook extra verbruik, vervuiling en criminaliteit mee. De kust is volgebouwd met resorts en vakantie dorpen en dat zal de komende jaren alleen maar meer worden. Deze prachtige natuur was onbewoond en onbewoonbaar, heeft daarna een functie gekregen als doorgeefluik voor slaven en
goederen en vanuit ontwikkelingsland wordt het nu in rap tempo verpest door het toerisme.

We komen aan bij Buracona en zien tot onze schrik hordes mensen uit busjes en jeeps de rotsen af klimmen en in de baai zwemmen. Uiteraard hier ook de verkopers uit Senegal. Bob Marley gebaart ons mee te komen, voorbij alle verbrande bierbuiken. We klimmen en klouteren wat rotsen over en bevinden ons opeens in een grot met superhelder water en leuke visjes daarin. Hier gaan we even zitten tot hij ziet dat de wolken wat wegtrekken en er kans is op zon. Hij neemt ons mee terug naar de baai, naar de Blue Eye en hier wachten we op de magie: als de zon doorkomt zie je in een gat in de rotsen het licht prachtig door het heldere water heen schijnen en reflecteren op de bodem. Hierdoor lijkt er in het donkere gat een blauwe fonkeling te ontstaan.
We rijden hierna door naar Pedra de Lume waar in een krater zout gewonnen werd. De haven licht er verlaten bij, de oude transport schepen staan te verroesten. De oude transportlijn en zoutopslaghal staan op instorten, ze zijn kaalgeplukt in het kader van 'recycling'. Zelfs de dakpannen zijn gejat. De regering heeft er intussen bewaking ingezet maar dat is een beetje te laat helaas. We lopen de krater in en zien de zoutmeren, deze zijn nog maar deels in gebruik tegenwoordig.
Bob kent iedereen en na n praatje met wat arbeiders komt ie aan met een gratis souvenir: een zak zout die we snel in onze tas moeten stoppen.
We pootjebaden wat in het water op wederom een plekje voorbij de rest. Het water is lekker warm en op de bodem bij je voeten door de zwavel nog warmer. Voorzichtig gaan we liggen en jup, ook wij blijven drijven...

Op de terugweg hebben we het over de stichting voor de schildpadden. Bob vertelt ons de andere kant van het verhaal. Dat de hatchery naast het grootste resort zit wegens het toerisme. Hier valt het meeste te redden wegens het toerisme maar ook het meeste geld in te zamelen wegens datzelfde toerisme. Je kunt een 'gered' ei adopteren maar het merendeel van de eieren komt helemaal niet meer uit... Ook jammer is dat er alleen dure buitenlanders in dienst zijn ipv dat ze werk verschaffen aan goedkopere locals.
We besluiten er savonds toch heen te gaan, dit keer met het busje. De hatchery blijkt 10 meter naast ons eindpunt van gisteren te zitten, toen wij dachten dat we het niet konden vinden... We hadden niet verwacht dat het zo dicht naast de ingang van dit verschrikkelijke all-in resort zou liggen.
Een man legt wat uit en ondertussen graven 2 mensen wat nagemaakte nesten met geredde eieren open om te zien of er wat uitgekomen is. We zien een andere medewerker een emmertje binnen brengen. Als zij daarna naar het nest loopt en erin graaft heeft ze opeens een schildpadje in haar hand. Hmmz. Zeg dan gewoon dat er die dag geen eieren uit zijn gekomen en laat meteen zien dat de baby uit die emmer komt. Maargoed, toch veel ohhs en aahs van iedereen. Daarna gaan ze de mensen langs met 4 baby schildpadjes zodat er fotos gemaakt kunnen worden en er wordt gevraagd of je ze wil adopteren. Snachts zullen ze in de zee worden uitgezet. Al verwacht ik dat een deel verplicht nog wat dagen in de emmer mag blijven tot er een nieuwe lading eieren uitkomt.
Ze doen prima werk door nesten te redden van quads, hotels, jagers etc. Maar na het verhaal van Bob zien we ook de andere kant van het verhaal in. Dat ook dit een toeristische en commerciële kant heeft.
Met het zoveelste dubbele gevoel van deze vakantie wachten we op ons busje terug en verbazen we ons over de mensen die van het strand naar het hotel wandelen hier. Een zatte Engelsman die nog net zn vriendin niet onderkotst, verderop een man van zeker 200 kilo die met moeite over het strand schuifelt. Achter het hek krijgen mensen schietles, er loopt een man verkleed als baby rennend voorbij, een act van het animatie team. Wat een hel hier. We zijn blij als ons busje ons weer terugbrengt.

Morgen onze laatste dag hier. Alles op het gemakje en nog even een rondje stad en strand (hopelijk zonder al te veel Senegalezen want dan gaan er gewonden vallen...).

We hebben een prima vakantie gehad. Het is goed verschillende eilanden en zo ook hun verschillen gezien te hebben. We hebben het echte Kaap Verdië kunnen zien: een prachtige, varieërende en harde natuur, mensen die altijd een rauw leven hebben geleid en dat nog steeds doen, zij het nu op een andere manier. We zijn onder de indruk en blij met de dingen die ons getoond zijn.

Tot snel!
X