Tarrafal en het leven van een Kaapverdiaan

We hebben een zware laatste nacht in Sao Filipe. Na een lange dag en veel indrukken slaat de wijn die ze in Cha op de vulkaan maken behoorlijk in. Onze airco blijkt kapot te zijn dus de kamer is benauwd. Buiten op straat (gescheiden middels een houten luik) is het de hele nacht onrustig en om 5 uur ontwaakt de haan van de buren.

Nadat we onze koffers gepakt hebben lopen we een rondje en bekijken we het zwarte strand nog een laatste keer. Het is droog en zonnig en het zweet gutst over onze huid. De weersverwachting voor de komende dagen is van regen naar zon gegaan, 30 graden.

Via het kleine vliegveld van Fogo vertrekken we weer terug naar Santiago. Het vliegveld is het kleinste dat ik ooit gezien heb. Ze hebben iets van 10 bagagekarretjes en een man heeft als job de koffers van degene die incheckt op de band te leggen en het karretje dan meteen naar buiten te brengen voor de volgende taxi die aan komt rijden. Bij het inchecken krijgen we handgeschreven boardingpassen, geniaal. Toen we hier aankwamen hebben ze overigens, als enige vliegveld waar ik het ooit heb meegemaakt, gecontroleerd of de bagagesticker op je boardingpas matchte met die aan je koffer.

Vanuit Praia maken we een rit van bijna 2 uur dwars over het eiland naar Tarrafal. Aangezien we een busje blijken te hebben vraag ik een Belgisch stel of ze met ons mee willen. Ze hebben al vanaf Sao Vicente hetzelfde reisschema als wij. We rijden door het binnenland en langzaamaan wordt het steeds donkerder. Er staat om de
zoveel kilometer een verloren lantaarnpaal maar verder is donker hier ook echt pikkedonker. Desondanks blijven we onderweg overstekende of langs de weg lopende honden, katten, varkens en mensen tegenkomen. Zelfs mensen op totaal verlaten stukken die voor n lift gebaren.
We worden afgezet bij Villa Botanica. Het huis is van een Duits echtpaar voor wie we vanuit Europa een pakketje met onderdeel voor hun zonneboiler meegenomen hebben. De post is hier traag of gewoon niet. Het huis bouwen heeft hen 5 jaar gekost en bijna alles is vanuit Duitsland hierheen gebracht.
Als we aankomen staan ze, vergezeld door hun 2 hondjes, allerlei vormen van insecten naar buiten te werken. Na 3 dagen regen is het vandaag drukkend warm geweest en één groot insectenfestijn.
Margit geeft ons een bezwete rondleiding en daarna krijgen we van haar en haar man Bernd wat eten op ons terras. Super aardige en gastvrije mensen volgens mij.
Ik neem even een kijkje in de tuin en bij het zwembad. Net als ik in mezelf mompel dat het hier prachtig is zie ik vanalles (lees: kakkerlakken) om mijn voeten heen alle kanten uitschieten. Ik ren terug naar onze kamer waar we in het donker onze klamboe om het bed heen gooien en ons nog n x met Deet overgieten. Met het geluid van allerlei vliegend en kruipend gedierte (en Daan zijn maag) om ons heen vallen we in slaap.

's Ochtends een stukje verdieping van onze relatie. We wisselen elkaar af tijdens onze sprintjes naar de toilet. Maak er iets met estafette van en we
worden kampioen. Straks dus maar eens kijken of we vandaag iets kunnen doen. Gelukkig zien het zwembad en de tuin er niet verkeerd uit, is de toilet dan dichtbij ennnn er is Monopolie!

We ontbijten met Margit en Bernd. Ze vertellen ons hoe dingen er hier aan toe gaan en zo worden onze vragen dus alsnog beantwoord.
De huizen waarvan wij denken dat ze verlaten zijn of wat dan ook: dit zijn huizen van emigranten. Ze werken een paar jaar in Amerika of Europa en komen dan terug om weer verder te bouwen. Zo duurt het 10 tot 20 jaar voor het af is. Als ze weer weg gaan metselen ze de deuren en ramen dicht zodat andere mensen of geiten het niet als toilet gebruiken. Verder zijn de meeste huizen niet afgewerkt en geschilderd omdat je dan belasting moet betalen. Alles resulterent in lelijke grijze wijken die nooit af zullen zijn.
Ook vertellen ze over de mentaliteit hier. Dat hun personeel komt en gaat. Ze krijgen hier meer dan het minimum loon en er wordt goed voor ze gezorgd. Een topkans dus om hier te mogen werken. Toch gaan ze er hier niet zo mee om. Ze komen niet meer opdagen, hebben geen zin meer etc. Ze hadden jaren dezelfde tuinman tot ze een keer beide naar Duitsland moesten voor wat maanden. Wat doet deze tuinman? Hij verandert de villa in een hoerenkiet... Ook moeten ze de mensen echt leren hoe ze met gasten omgaan, zelfs dat het normaal is dat je goedemorgen zegt als je elkaar ziet en daarbij glimlacht. En dat is inderdaad wat wij al mee maakten:
personeel dat je niet eens aankijkt of überhaupt groet of bedankt.
Er zijn zoveel mogelijkheden hier maar de mensen hebben geen opleiding, geen basis, geen voorbeeld. En zelfs al hebben ze wel een voorbeeld of krijgen ze een kans dan snappen ze dat niet, zien ze het niet in of doen ze er niks mee. Voor ons onbegrijpelijk. Echt een totaal tegenovergestelde mentaliteit.

We rijden Tarrafal in en bekijken het strand. In de weekends druk bezocht door mensen vanover het hele eiland omdat dit het enige/mooiste strandje is met ook zwemmogelijkheid. We wilden hier eerst gaan liggen maar bij nader inzien toch maar niet. Sowieso is het niet gebruikelijk hier met een handdoek te gaan liggen, er zijn geen faciliteiten en je zou vol in de zon liggen. Bernd wijst erop dat we niet onder de bomen moeten gaan liggen als we schaduw willen. Jaarlijks sterven er nogal wat mensen aan het fenomeen vallende kokosnoot.
We rijden nog even langs het oude concentratiekamp hier. We bekijken alleen de buitenkant aangezien de binnenkant totaal niet onderhouden is en er geen Engelse uitleg is. Wederom een gemiste kans. Oja geen vergassing in dit kamp. Je kreeg niks te eten en drinken en werd in een gat in de grond geplaatst.

We keren terug bij de villa, die afsteekt tegen alles eromheen. Als blanke gast bij blanke buitenlandse eigenaren (de enige in de wijde omgeving) en met 5 man zwart personeel (ook al kan dat hier natuurlijk niet veel anders) voel je je toch een beetje apart. We liggen in een prachtige
tuin aan een mooi zwembad en je weet dat er buiten de muren hoofdzakelijk alleen maar armoede en ellende is. We zullen dus maar extra genieten en bij terugkomst in Nederland kunnen we nog beter relativeren...

Bernd zegt ons overigens dat we onze vlucht moeten bevestigen omdat we anders misschien niet mee mogen en op een wachtlijst komen bij overboeking. Dit hebben we tot nu toe nog niet zo gedaan dus blijkbaar hebben we geluk gehad. Als hij dit laat doen voor ons blijkt ook dat onze vlucht opeens 8 uur later gaat. Ondanks achtergelaten contactgegevens zijn we hier natuurlijk weer niet over geinformeerd. Zodra we op Sal aankomen, onze laatste bestemming, gaan we dus onze vlucht naar Amsterdam maar 'bevestigen' en checken of en hoe laat ie vliegt. Wat een organisatie zeg... Hopelijk (be)landen we uiteindelijk weer in Nederland.