White trash in een overstroomd Mindelo

We hebben een uur vertraging, maar ach, het valt me na alle horrorverhalen allang mee dat er n vliegtuig is en onze mailtjes n boarding ticket op hebben geleverd. We zijn zo te zien en horen overduidelijk de enige toeristen in het halfvolle vliegtuig waarin iedereen elkaar lijkt te kennen en de gehele vlucht gezellig met elkaar over de stoelen heen en in t gangpad staat te buurten. Een klein meisje met 3 knotjes kroeshaar heeft al snel de charmes van iedereen gewonnen en komt ook bij ons af en toe n kijkje nemen.

Over een helder blauwe zee landen we uiteindelijk op de enige landbaan van het vliegveld van het eiland Sao Vincent. In het eigenlijk best mooie gebouw ernaast blijken onze visa het ook te doen. Daan moet bij de paspoort check wel even zijn petje en bril afdoen...

Er lijkt om de bergen een soort smog te hangen maar tijdens de taxirit door Mindelo komen we er al snel achter dat het regen is geweest! We vangen zelf nog wat verloren druppels op en de taxichauffeur een hele plas als er met open raam een vrachtwagen langs dendert en hij te laat vloekend bukt. De straten in Mindelo staan compleet blank en onze auto waadt er langzaam doorheen.

Ons appartement Mimagui ziet er prima uit en Jorge is n aardige kerel. En: we hebben n airco.
We lopen na n opfrisbeurt Mindelo in. Het centrum kunnen we niet echt vinden, we belanden in een wijk waar veel vage lui op straat hangen en we ons wat ongemakkelijk en vooral erg toeristisch voelen. Onze blanke huid valt erg op en we Worden zwijgend bekeken.
Naast n plein zien we Cafe Mindelo wat we herkennen van internet dus daar drinken we even wat en bekijken we toch maar even het plattegrondje van het enige boek dat we over Kaap Verdië konden vinden. Aangekomen in het 'centrum' een straat verderop zijn er wel Koliniaalse gekleurde huizen maar zijn we nog niet echt onder de indruk. Deuren van de huizen staan open en als je snel naar binnenkijkt zijn het kleine winkeltjes, soms zo minimaal dat er alleen iemand met n berg bananen zit.
Bij een Portugees 'restaurant' eten we wat. Er komen wat zwervers bedelen maar ze blijven netjes op straat en spreken ons niet aan maar juist anderen (stom, wij hebben waarschijnlijk meer geld...).
Voorbijgangers staren vooral mij uitgebreid aan. Ik geef licht natuurlijk, dat wist ik zelf ook wel. Gaande de dag is de teller blanken op 8 gekomen, waarvan een paar je op straat een soort korte blik van herkenning schenken.
We rekenen maar snel af en hobbelen terug naar ons bedje in onze veilige haven (letterlijk sowieso: ons balkon kijkt uit op de haven). Het is 21 uur maar in Nederland middernacht en we zijn al vroeg opgestaan. Slapen dus.