Het eiland Sao Vicente

Al vroeg worden we weer wakker en krijgen we ontbijt op balkon van Jorge. Morgen blijken we via hem mee het eiland rond te kunnen. Vandaag gaan we Mindelo nog een tweede kans geven.

Mensen kijken ons nog steeds na maar we zijn er achter: ze kijken eerst op omdat we zo mooi wit lopen te shinen en daarna checken ze van onder naar boven alle tattoos. Een jongen durft meer dan alleen te kijken en spreekt ons ook aan. Hij heeft n tattoo op zn halve bovenarm hier laten zetten. Voor 20 euro. En hij vindt de onze wel mooi. Dat snap ik... Als ik antwoord geef op wat het bij ons kostte valt ie bijna om.

In het stadje hebben we t snel gezien weer en we wandelen langs de haven af naar het strandje. De lucht wordt echter pikzwart en we besluiten toch maar om te keren naar het appartement. Daar aangekomen begint er een stortbui van een paar uur. Ons balkon komt blank te staan, de wegen overstromen en de buren staan met 3 man sterk hun huis met emmers leeg te scheppen.

We lezen een boek en kijken wat naar de regen. 4 uur later miezert het nog wat en lopen we naar de supermarkt. Uiteindelijk bereiden we in ons huisje een pasta en drinken we ranzige lauwe wijn uit 'n pak. Een uur later vinden we een kurkentrekker...

De volgende ochtend vertrekken we met Anton in een 4x4 om het eiland te verkennen. Geen overbodige luxe want sommige wegen worden doorkruist met modderstromen en rotsen.
Als we een wederom regenachtig en overstroomd Mindelo verlaten belt Jorge ons of we de tour wel door willen laten gaan. Jup, gas erop, we willen het eiland zien, we kijken wel door de regen heen.

Als eerste rijden we door het vissersdorpje Salamansa, dat toch nog 5 km van zee ligt en via een bijna onmogelijke weg bereikt kan worden. Rijdende door het kleine arme dorp kijkt iedereen ons aan en hoop ik dat Anton het niet waagt hier te stoppen...
We rijden naar de baai Baia das Gatas verderop via een spookdorpje wat half onder water is geregend. Het is inmiddels droog en we lopen over het strand en de pier met een mooi uitzicht op de bergen en de zee.
De Monte Verde en haar prachtige uitzicht skippen we aangezien de berg in mist en regen gehuld is.
Via Calhau en een klein vulkanisch gebied rijden we weer terug. Ondanks dat alles nu blank staat kun je wel zien dat het hier normaal super droog is. In de vallei die we doorkruisen zijn met moeite wat moestuintjes aangelegd, afgeschermd met stenen om de geiten buiten de deur te houden. Her en der staan huisjes en hutjes en je vraagt je af wat mensen hier heel de dag doen en hoe ze hier kunnen leven.
In Mindelo lunchen we wat in een tentje wat best op n echt restaurant lijkt maar waar de ober wel heel fanatiek met insectenspray heeft lopen spuiten. De muggen weten mij trouwens door de deet heen nog te vinden, dus dat wordt nog leuk op de malaria eilanden...

Na de lunch rijden we langs het vliegveld af naar het dorpje Sao Pedro. Hiernaast een groot strand en een lelijk resort met zwembad en duikschool en een groot hek eromheen... No thanks.
We rijden via de kustweg weer terug naar Mindelo, onderweg komen we nog wat vastgelopen scheepswrakken tegen die er over een eeuw waarschijnlijk nog liggen te roesten.

Als we terugkomen is het zonnetje weer de baas. We gaan nog even chillen. Dat Mindelo een bruisende en mooie stad wordt genoemd snappen we na vandaag wel. We zijn blij dat we ondanks de regen de tour toch hebben gedaan en het eiland hebben gezien.
Morgenvroeg vertrekken we met het vliegtuig naar Praia, hoofdstad van Santiago en Kaap Verdië.